Poeta uśpiony

Poeta uśpiony

Sen poety niczym koszmar wraca

Latami trwa, odrętwia, przeraża

Uśpiony poeta czujność traci

Oślepiony, ogłuszony czeka

Życie bez duszy, serce wydarte

W znieczuleniu przesypiane lata

Kaleki lunatyk ucieka przed świtem

Milczenie zamyka mu usta

Niewolnik szarej komnaty dziejów

Trędowaty szuka samotności

Tułacze się po tajemnym lesie

A czas nieustannie mu ucieka

Tępy wzrok ku niebu unosi

Kulawy o kamień się potyka

Płytko uśpiona bezdusza oddycha

Głód poemy serce mu ściska

Kto jest panem snu poety

Któż odbiera mu natchnienie

Dusza jego nie zna raju

Ani grób szlachetnej ziemi

Szuka duszy na cmentarzach poezji

One wiele skarbów jego kryją

Odnajdzie je, zawróci, przytrzyma

Nikomu nie da, przygarnie, zachowa

Nie ma winnych zadanej mu ciszy

Nikt nie ośmieli się sądzic artstę

Dusza przed nim będzie płakać 

Aż swym płaczem poetę przebudzi

Rumia, 10 kwietnia 2005