Koniec lata

Drogie lato, tego roku dziękuję Ci za słońce i za ciepło, wakacje na zielonej łące pełnej kwiatów. Jak ja Cię kocham lato. Szkoda, że odchodzisz jak co roku. Robisz to deszczowo.

Wieczory spędzam teraz przy świecy i szklance gorącej czekolady. Czuję, nadchodzi jesień.

Drogie lato, zrobiłam Ci wiele fotek tego roku, odkryłam też mnóstwo pięknych miejsc.

Podziwiałam Cię w Polsce i we Włoszech. Patrzyłam na Twe zachody słońca nad morzem.

 Będę Cię lato szukać jeszcze w Portugali późną jesienià, z tęsknoty do Ciebie. Wyruszę też w drogę wozem czarnym jak noc księżycowa. Lato, mam Cię w pamięci, sercu i na dłoniach. Trzymam bukiet kwiatów polnych, czuję zapach lasu i widzę bociany odlatujące do ciepłych krajów.
Drogie lato, przyniosłeś mi wiele inspiracji. Przypomniałeś czas wakacji po mojej maturze. Byłeś wtedy długie i ciepłe, a ja nie wiedziałam, co ze sobą zrobić wtedy.

Włóczyłam się, szukałam celu. Gdybym tylko wiedziała, lato, znała moją przyszłość, wszystko byłoby wtedy lepsze, inne...

Drogie lato, powróć czasem, zajrzyj do mnie, zapukaj w okno, gdy bedę tu, bedę czekać. Napiszę wiersz, poczytam książkę i zapalę świecę. Drogie lato, pozostań sobá, zaświeć tym samym jasnym słońcem wysoko na niebie i nie zapomnij o wietrze w upalny dzień. To naprawdę pomaga.
Drogie lato, dziekuję za plażę, była cudowna w tym roku.

Anioł Stróż

Anioł Stróż

To nie modlitwa w przystani smutku

Ani ucieczka przed lękiem w nieznane krainy

Tylko senne przywołanie ciszy

W mroku ktoś za mną kroczy

W nocy nawiedza mój pokój

Gdy leżę w łóżku nieruchomo

Drętwo patrzę wtedy w okno

A On jednym ruchem dłoni 

Zamyka mi oczy i zasypiam

Widziałąm jego skrzydła

Za dnia i o północy

Jak w tej modlitwie

Obserwuje mnie

Mój płacz i śmiech

Czasami muszę Go przerażać

Zwłaszcza gdy jestem zbyt śmiała

Bo On jest jak dziecko niewinny

Za to bosko uroczy i silny

10 grudnia 2005

Czas poetów

Czas poetów

Po pięknym lecie, uśmiechu słońca

czas poetów nastał.

W ogrodach jesieni babiego lata

zasiedli w fotelach bujanych.

Pod niebem zachwytu w strumienie szklane

kamyki brunatne przez nich wrzucane

tworzą melodię wierszom pisanym.

W ogrodzie jesieni huśtawka poezji

strąca z drzew owoce lata,

wiatr ją ku niebu unosi,

potem ku ziemi swobodnie opada.

Drzewu poezji pożółkły liście,

malarze słownych pejzaży rysują szkice.

Twarze poetów zadumane,

jesienne wiersze już napisane.

14 września 2005

Drzewo

Drzewo

Drzewo, potęgo nieustająca,

byłeś tu przede mną 

i po mnie zostaniesz.

Widziałeś, jak się rodzę,

zobaczysz, jak odchodzę.

Drzewo, okręcie wielki,

cumujesz w jednym porcie

wiernie przez wiele lat.

Ptaki do Twego gniazda

co roku wracają.

Drzewo wiatrem kołysane,

daj mi proszę odrobinę siły,

bym mogła walczyć

z trudami moimi.

Drzewo subtelnej ciszy,

Pomniku wysoki na trzy piętra,

Twe szumy mnie pocieszają,

Twe szelesty latem usypiają,

Twa muzyka i śpiew wiatru

lekarstwem bezcennym.

Gdy pierwszy raz dotknęłam ziemi

stałeś tu jak ołtarz.

Gdy wracałam ze szkoły,

patrzyłeś na mnie,

trzymałeś dzieci na kolanach,

co okradały Ciebie z kwiatów.

O Drzewo, zielona wieżo,

Matko owoców jesieni,

jesteś pamiątką po tym,

kto Cię tu postawił.

Widziałeś przede mną 

i po mnie zobaczysz.

Matko rodząca, Matko karmiąca,

Ty zawsze tu będziesz.

I do skończenia świata.

Będziesz zawsze świadkiem

i zawsze drzewem.

Tym, co odeszli...

07 września 2005

Fotografie pamięci

Fotografie pamięci

Oczy, dzięki którym istnieje oblicze świata
Świadkowie wydarzeń dobrych i złych
Bądźcie czujne przez wszystkie me lata
By do szczerej pamięci wnieść fotografie
Które zamieszczę w mych pamiętnikach

Oczy, które widziały łzy na twarzach ludzi
Portrety okrutnej wojny i nędznej śmierci
Nie znacie ich ruchu przed obiektywem
Nie wiecie, jakie przyjmował postaci

Najgoszego jeszcze nie widziałyście 
Tego nikt nie chciałby widzieć

Oczy, którym matka rysowała gołębie
Anioły skrzydlate i serca czerwone
Znacze również kolory rozpaczy
Szare fotografie płaczących dzieci

Czasem gdzieś się jeszcze zobaczy
Uśmiech ocalonego żołnierza
Gdzie indziej pomnik jego przyjaciół

Oczy wpatrzone w błękit nieba
Ruchliwe źrenice i barwne tęczówki
Jeszcze wiele widzieć przed wami
Tego słońca i kwiatów lata

Drzew w ogrodzie wielkich na trzy piętra
Uśmiechu staruszka i rudego kota
Wakacyjnej plaży i tęczy po deszczu
Oczy, ile wam jeszcze zobaczyc trzeba

06 września 2005

Zapomniany sen

Dawno zapomniany sen powrócił

I gdy powieki mocno były zamknięte

Ukazał niebiańskich aniołów spotkanie

Uleczył ból dokuczliwy zęba

Uciszył serce co pędziło rzeki

Znieczulił umysł by nie myślał wiele

Oddech spowolnił w mym ciele

I podał dłoń subtelną sennej śmierci

Pokonał zmęczenie co po dniu nastało

Uspokoił zmysły nękane upałem

Martwą dłoń uścisnął na powitanie

Potem na rękach przenióśł do raju

Tam na łąkach pełnych kwiatów

Stały dzieci złączone rękoma

Białe wianki na ich głowy plecione

Rzucone w strumienia ramiona

Dzieciątka tańczące roześmiane

Włosy złociste wiatrem czesane

Nad ich głowami kula ognista

Białe sukienki z kwiatów utkane

Biały rumak pośrodku łańcucha

Stoi wpatrzony w tańczące dzieci

Te mu wianek kładąc na łeb

Nuciły piosenki o lecie

Rozplotły swe dłonie dzieci rumiane

Ich złote twarzyczki spojrzały na mnie

Podbiegły radośnie główkami kołysząc

Chwytając za dłonie ucichło śpiewanie

Potem wraz z nimi na rękach snu niesiona

Przemierzałam tunele sennej nocy

Gdzie mi serce do dawnego rytmu wrócone

Poczęło powolnie otwierać me oczy

17 sierpnia 2005

Poeta uśpiony

Poeta uśpiony

Sen poety niczym koszmar wraca

Latami trwa, odrętwia, przeraża

Uśpiony poeta czujność traci

Oślepiony, ogłuszony czeka

Życie bez duszy, serce wydarte

W znieczuleniu przesypiane lata

Kaleki lunatyk ucieka przed świtem

Milczenie zamyka mu usta

Niewolnik szarej komnaty dziejów

Trędowaty szuka samotności

Tułacze się po tajemnym lesie

A czas nieustannie mu ucieka

Tępy wzrok ku niebu unosi

Kulawy o kamień się potyka

Płytko uśpiona bezdusza oddycha

Głód poemy serce mu ściska

Kto jest panem snu poety

Któż odbiera mu natchnienie

Dusza jego nie zna raju

Ani grób szlachetnej ziemi

Szuka duszy na cmentarzach poezji

One wiele skarbów jego kryją

Odnajdzie je, zawróci, przytrzyma

Nikomu nie da, przygarnie, zachowa

Nie ma winnych zadanej mu ciszy

Nikt nie ośmieli się sądzic artstę

Dusza przed nim będzie płakać 

Aż swym płaczem poetę przebudzi

Rumia, 10 kwietnia 2005